Orð mega sín lítils gegn því ofurefli, rasisma og hatri sem Ísraelsk stjórnvöld sýna Palestínufólki, en samt verðum við að tala, segja frá, krefjast og hvetja eins og gert hefur verið síðustu áratugi. Því ef enginn talar og segir frá og lætur sig varða Palestínufólk þá mun hin hæga og stundum hraða útrýming halda áfram. Því þangað er sannanlega verið að stefna.
Það er hægt að útrýma þjóð með ýmsum hætti og Ísraelsríki notar og nýtir nánast allt úr sögunni. Aðskilnaðarstefnan sem við börðumst gegn í Suður Afríku lifir góðu lífi fyri botni Miðjarðarhafs þar sem uppruni þinn segir til um hvort og hvernig vinnu þú færð, hvar þú mátt búa, hvaða þjónustu þú færð, menntun og tækifæri í lífinu. Hinir áþreifanlegu múrar eru eitt en litlir hlutir eins og hvort sorp sé hirt hjá hýbílum palestínufólks í Jerúsalem er annað. Þannig er aðskilnaðarstefnan í hinu stóra og smáa, jafnvel á svæðum þar sem þjóðirnar lifa í sama hverfi. Eftir að ruslið hefur safnast upp í húsum palestínufólks má svo tala um hvað arabarnir hirði lítið um umhverfið.
Það má líka bera fé á einstaka fulltrúa palestínufólks og kljúfa þannig samstöðuna, spila inná neyðina og örvæntinguna eftir vinnu og framfærslu og það er sannanlega gert. Þannig er hið eiginlega vopnavald ekki endilega árangursríkasta tækið til að murka lífið úr heilli þjóð þó það sé það sýnilegasta og sannanlega um þessar mundir.
Og svo er það hin hversdagslega niðurlæging. Að þurfa sérstakt atvinnuleyfi til að geta stundað vinnu, að landnemabyggð sé komið fyrir á hæðinni við þorpið þitt á jörðinni sem þú eitt sinn áttir, að þú sért tekinn til hliðar af lögreglu eða her og leitað á þér af því bara – eða réttara sagt af því þú ert palestínumaður en ekki Ísraeli. Að börnin þín þurfi að lifa í návígi við þungvopnaða hermenn sem líta á þau sem hugsanlega hryðjuverkamenn. Að þú þurfir að greiða gjald fyrir að láta rífa húsið þitt ef Ísraelar segja það ólöglegt. Að þú hafir lifað allt þitt líf í flóttamannabúðum af því ættaróðalið og jörðin sem fæddi stórfjölskylduna lenti þeim megin línunnar.
Þegar þú veist þetta allt verður þú dolfallin yfir því hvað palestínska þjóðin er samt friðsöm. Á ferðum mínum um Palestínu hitti ég fjölda fulltrúa friðarsamtaka og fólk sem hefur beinlínis helgað sig því að koma í veg fyrir ofbeldi, fólk sem veit að niðurlæging, niðurbrot og örvænting leiðir oft af sér ofbeldi. Fólk sem kemur upp tómstundarmiðstöðvum fyrir ungt fólk til að búa til sem eðlilegast líf, fólk sem fræðir og miðlar friðarboðskap í umhverfi þar sem ofbeldi vofir yfir allt um kring. Þetta er sú mynd sem ég hef af Palestínufólki en þetta er sannanlega ekki sú mynd sem birtist okkur í vestrænum fjölmiðlum þessa dagana. Hið friðelskandi fólk er hinsvegar það sem verið er að murka lífið úr þessa dagana öðrum víti til varnaðar.
Þar er dregin upp mynd af Palestínufólki sem hryðjuverkafólki upp til hópa, dregin upp mynd af nafnlausu ofbeldisfólki á meðan við fáum skilmerkilega myndir og nöfn af þolendum ofbeldisverka Hamas. Við fáum ekki myndir og nöfn af þolendum ofbeldisverka Ísraelshers, þær myndu vera nær óteljandi og spanna áratuga niðurlægingu og ofbeldi. Nöfnin skipta þúsundum bara síðustu dag.
Það er okkar hlutverk og verkefni að halda til haga þjáningum palestínsku þjóðarinnar því sterkustu valdaöfl heimsins vilja draga upp allt aðra mynd. Meira að segja í hinni lýðræðiselskandi Evrópu er farið að banna fólki að hafa samúð með Palestínufólki, banna samúð með hinum undirokaða, banna að draga upp mennska mynd af kúgaðri þjóð.
Þess vegna er svo mikilvægt að við hittumst hér, að við mætum og tölum gegn ofureflinu því einungis með því að tala og öskra okkur hás höldum við til haga og staðfestum þjáningar palestínsku þjóðarinnar og höldum til haga og staðfestum mannúð. Stjórnvöld í Ísrael skulu ekki komast upp með þau fjöldamorð sem eru áætluð og eru reyndar í fullum gangi. Stjórnvöld í Ísrael skulu vita að það er fylgst með þeim, mannúðin er ekki úr sögunni og við látum enduróma nú sem fyrr og síðar: Frjáls Palestína!
Ræða á Austurvelli.
