Þann 29. nóvember síðastliðinn samþykkti Alþingi ályktun um að fela ríkisstjórninni að viðurkenna Palestínu sem sjálfstætt og fullvalda ríki innan landamæranna frá því fyrir Sex daga stríðið árið 1967.
Í ályktuninni, sem var samhljóða, skoraði Alþingi jafnframt á Ísraelsmenn og Palestínumenn að leita sátta með friðarsamningum á grundvelli þjóðaréttar og ályktana Sameinuðu þjóðanna sem m.a. feli í sér gagnkvæma viðurkenningu Ísraelsríkis og Palestínuríkis.
Alþingi áréttaði að PLO, Frelsissamtök Palestínu, væru lögmætur fulltrúi allrar palestínsku þjóðarinnar og minnti jafnframt á rétt palestínsks flóttafólks til að snúa aftur til fyrri heimkynna í samræmi við margítrekaðar ályktanir Sameinuðu þjóðanna.
Alþingi krafðist þess af deiluaðilum fyrir botni Miðjarðarhafs að þeir láti þegar í stað af öllum hernaði og ofbeldisverkum og virði mannréttindi og mannúðarlög.
Þessi ályktun er Alþingi og íslenskri þjóð til sóma og hafa ófáir haft samband við undirritaðan til óska til hamingju með þennan árangur og sérstaklega til að tjá þá tilfinningu að geta nú í fyrsta sinn fundið til stolts yfir þingi sínu og þjóð.
Með þessari ályktun hefur Alþingi gengið skrefinu lengra en þjóðþing annarra vestrænna ríkja og með framkvæmd hennar verður Ísland fyrirmynd hinna Norðurlandanna og Evrópuríkja sem enn eiga eftir að viðurkenna Palestínu. Í flestum þessara landa er öflugur stuðningur fyrir viðurkenningu og mun framganga Íslendinga án vafa efla þá hreyfingu sem gerir kröfu um að palestínska þjóðin fái að njóta réttar síns jöfn öðrum.
Viðurkenning Palestínu er rós í hnappa gat utanríkisráðherra Íslands, Össurar Skarphéðinssonar, sem lagði tillöguna fram á Alþingi. Össur hefur um langan aldur verið öflugur liðsmaður Palestínu og andmælt kröftuglega hernámi Ísraels á palestínsku landi, jafnt hérlendis sem á alþjóðavettvangi. Alþingi sýnir líka heilindi sín í þessu máli, bæði með því að fela ríkisstjórninni að viðurkenna Palestínu og jafnframt með því að minna á rétt palestínsks flóttafólks til að snúa aftur til fyrri heimkynna, en það mál hefur viljað gleymast of oft og of lengi.
Vonir standa til að nú séu að takast sættir á milli stærstu fylkinga palestínskra stjórnmála, Fatah og Hamas. Samkomulag náðist í maí síðastsliðnum og nú hefur verið samið um atriði sem stóðu út af. Stefnt er á kosningar 4. maí 2012, bæði forsetakosningar og til löggjarfarþings. Þessar sættir eru grundvallarnauðsyn fyrir framþróun mála í Palestínu og einnig fyrir því að hægt verði að taka upp friðarviðræður að nýju er hafi tveggja ríkja lausn að markmiði, Ísraels og Palestínu. Það segir sína sögu um afstöðu yfirvalda í Ísrael til friðarmála, að þau hóta stríði og blóðbaði ef úr samvinnu Fatah og Hamas verður. Á sama tíma er því haldið fram að ekki sé hægt að semja um frið við Palestínumenn því að þeir séu klofnir þannig að ekki séu ein heldur tvenn stjórnvöld.
Sömu hótanir um blóðbað voru líka viðhafðar vegna umsóknar Palestínu um aðild að Sameinuðu þjóðunum. Þá var Palestínumönnum refsað fyrir að UNESCO, mennta- og menningarmálastofnun SÞ, skyldi samþykkja aðild Palestínu með því að palestínsku skattfé sem Ísrael innheimtir var stolið eða stungið undan, sem hefur raunar oft gerst áður.
Ekki má heldur gleyma því að hernámið á allri Palestínu er enn til staðar í allri sinni grimmd. Árásir landtökuliðs á íbúa Vesturbakkans hafa sennilega aldrei verið umfangsmeiri, tíðari og grimmari. Ísraelsher horfir upp á árásir vopnaðra óeinkennisklæddra Ísraelsmanna á óvopnaða Palestínumenn í þorpum, bæjum og sveitum, án þess að hræra legg eða lið, og styður þær iðulega. Aðskilnaðarmúrinn þrengir stöðugt meir að Palestínumönnum og rænir þá landi og aðgangi að ræktarlöndum.
Í hverri viku eru loftárásir á Gaza þar sem ómönnuðum fjarstýrðum flugvélum er beitt og tölvustýrðum eldflaugum til að myrða tiltekna einstaklinga úr röðum baráttufólks gegn hernáminu. Um leið særist og deyr annað fólk, þar á meðal börn. Herkvínni er haldið uppi og íbúum Gaza meinað að verða sér úti um lífsnauðsynjar, einsog áður er skortur á rafmagni, eldsneyti, lyfjum, matvælum, byggingaefni og síðast en ekki síst, hreinu vatni.
Það er ekki útlit fyrir að þær breytingar verði í Ísraelsríki og meðal forystu manna þar sem geri raun veru legar friðarviðræður mögulegar. Þá virðist Bandaríkjastjórn fjarlægjast æ meir alþjóðalög og samþykktir Sameinu þjóðanna þegar kemur að réttindum palestínsku þjóðarinnar. Bandaríkin hafa glatað trausti sem málamiðlari enda hafa þau lagst einhliða á sveif með hverjum þeim fara með stjórnvölinn í Ísrael, jafnvel þótt það séu úthrópaðir stríðsglæpamenn og rasistar eins og á við um núverandi stjórnarherra. Þessir menn stæra sig umbúðalaust af því að fara með neitunarvald Bandaríkjanna hjá Sameinuðu þjóðunum, þannig að ekkert fær stöðvað óhæfuverk þeirra.
Nú vilja stjórnarherrarnir í Ísrael hefja stríð gegn Íran. Átyllan er sú að Íran kunni að vera að koma sér upp kjarnorkuvopnum eða stefna að því. Hræsnin er yfirgengileg hjá Ísraelsmönnum, Bandaríkjastjórn og öðrum sem taka undir þessar stríðsæsingar, vitandi fullvel að Ísraelsríki hóf að koma sér upp kjarnorkuvopnum fyrir meira en 40 árum, hefur hlaðið upp hundruðum kjarnaodda og hefur nýverið verið að gera tilraunir með nýjar og langdrægari eldflaugar en áður, sem borið geta kjarnorkuvopn. Ísraelsstjórn kemst upp með að neita að ræða tilvist sinna kjarnorkuvopna.
Í ljósi alls þessa verða friðarvonir daufar. En þær lifa samt og framlag Íslands með því að viðurkenna Palestínu styrkir þær. Viðurkenning Palestínu er skref í þá átt að auka á jafnræði gagnvart Ísrael og styrkja þjóðréttarlega stöðu palestínsku þjóðarinnar. Hvort tveggja er nauðsynlegt til að nálgast réttláta samninga sem eru grundvöllur varanlegs friðar.
Lifi frjáls Palestína!
Birtist í Frjáls Palestína.
