Þann 4. apríl s.l. birti Morgunblaðið langt viðtal við bandaríska lögfræðinginn Alan Dershowitz. Alan þessi er víða þekktur sem stuðningsmaður Ísraels og í viðtalinu, sem ber hið viðeigandi heiti: „Verjandi hins glataða málstaðar“, fjallar hann m.a. um ástandið fyrir botni Miðjarðarhafs.
Grænlenska dæmið
Myndin af átökunum sem Alan Dershowitz vill miðla okkur er einföld; annars vegar eru réttdræpir palestínskir hryðjuverkamenn og hinsvegar er her Ísraels, sem vill bara frið, en neyðist til þess að berjast vegna þess að hryðjuverkamennirnir eru ekki til friðs. Og til þess að koma boðskapnum til skila setur Alan upp lítið dæmi. Hann vill að Reykvíkingar setji sig í spor Ísraela með eftirfarandi samlíkingu í Mbl.: „Hvað myndu Reykvíkingar gera ef Grænlendingar byrjuðu að skjóta eldflaugum og fela sig bak við almenna borgara. Þið mynduð ekki líða slíkt.“ (hann endurtók þessa samlíkingu í Silfri Egils 6/4)
Vissulega yrðu Reykvíkingar hlessa ef eldflaugum yrði skotið frá Grænlandi, sérstaklega þar sem við höfum ekki verið að abbast uppá Grænlendinga. Eiginlega ekki síðan Eiríkur Rauði var þar á ferð. Ef Reykvíkingar hefðu hins vegar, í marga áratugi, stundað það að stela landi af Grænlendingum, byggt þar ólöglegar nýlendur fyrir Íslendinga, varpað niður sprengjum úr flugvélum á Grænlendinga, skotið með fallbyssum á byggðir þeirra, farið þar um á skriðdrekum og drepið menn unnvörpum, þá ætti það ekki að koma okkur mjög á óvart þótt þeir reyndu að svara fyrir sig. Reykvíkingar eru varla þau fífl að halda að þeir kæmust upp með slíka glæpi gegn grönnum sínum átölulaust og án afleiðinga. Ef talsmenn Reykvíkinga færu síðan um víðan völl og segðu umheiminum að Grænlendingar (sem efalaust yrðu stimplaðir hryðjuverkamenn) væru sífellt að hrella íbúa borgarinnar og að friður væri það eina sem hugurinn þráði – þá væri hætt við að það yrði ekki mikið mark tekið á þessum útlistunum.
Ný vopn fyrir kúgara
En Ísraelum hefur tekist, í samvinnu við stjórnvöld í Bandaríkjunum, að fá mörg ríki og einstaklinga til þess að taka afstöðu til baráttu Palestínumanna fyrir réttindum sínum í þessu einkennilega ljósi. Hugmyndir Alans Dershowitz, sem hann setur fram í framhaldi af þessari fáránlegu dæmisögu, um nýjar alþjóðareglur til þess að nýta í baráttunni við „hryðjuverkamenn“ eru stórhættulegar fyrir alþjóðasamfélagið. Hann leggur til að barátta undirokaðra verði skilgreind upp á nýtt – „það er ekki lengur skýr lína á milli almennra borgara og stríðsmanna,“ skrifar Alan. Hann er í raun að freista þess að finna leið til þess að skilgreina fjöldamorð Ísraela á óbreyttum borgurum sem réttmæta leið í baráttunni við þá sem láta ekki kúga sig baráttulaust. Morgunblaðið birtir í Reykjavíkurbréfi sínu þ. 6. apríl umfjöllun um hugmyndir AD og telur hann „feta inn á erfiða braut“… og vera á „á gráu svæði“. Það er engin furða að ritstjórn Mbl. sjái annmarka á þessum hugmyndum. Þær eru ætlaðar til þess að útrýma með „löglegum“ aðferðum þeim sem dirfast að gera það sem í mannréttindasáttmála Sameinuðu þjóðanna er viðurkennt sem grundvallarréttindi allra sem eru undirokaðir og sviptir möguleikum til þess að berjast fyrir sínum réttindum með friðsamlegum hætti. Í sáttmálanum er skýrt tekið fram að mannréttindi skal vernda með lögum „Að öðrum kosti hljóta menn að grípa til þess örþrifaráðs að rísa upp gegn kúgun og ofbeldi.“ Í svokallaðri baráttu gegn hryðjuverkum hafa vondar ríkisstjórnir gengið sífellt lengra í skerðingu lýðréttinda. Þetta framlag Alans Dershowitz, ásamt tillögum hans um lögleiðingu pyntinga, tala skýru máli um afstöðu hans til mannréttinda.
Nái hugmyndir Alans fram að ganga þá er hætt við að það yrðu veisluhöld hjá einræðisherrum og kúgurum með ný og „óvænt vopn í höndum“ eins og Morgunblaðið bendir réttilega á.
Það er búið að velja
Alan Dershowitz lumar á fleiri hugmyndum. Hann leggur til að Vesturbakkinn verði gerður að blómlegri byggð, „dásamlegt ríki með góðum háskólum, frábæru heilbrigðiskerfi“ eins og hann segir. Og „Síðan er hægt að leyfa Palestínumönnum að ákveða hvort þeir vilja stjórnarhættina á Vesturbakkanum eða Gaza“. Alan vill leyfa Palestínumönnum að velja á milli Fatah og Hamas. Staðreyndin er hinsvegar sú að Palestínumenn eru nú þegar búnir að velja og Hamas vann meirihluta í lýðræðislegum kosningum.
Þessi niðurstaða hefur hins vegar verið virt að vettugi af Ísrael, Bandaríkjastjórn og Evrópusambandinu.
Með efnahagsþvingunum, undirróðri, fangelsun ráðherra og þingmanna var löglega kosinni stjórn splundrað. Þetta var sem sagt ekki „leyft“. Hvað gera þeir sem hér stýrðu för, ef Palestínumenn gera aftur eitthvað annað en þeim „verður leyft“?
Talnaleikur Síonista
Alan Dershowitz heldur því fram að Ísraelski herinn leggi sig fram í því að valda sem minnstum skaða meðal óbreyttra borgara. Og hann leggur fram tölur til að sanna árangur í þessari viðleitni.
Tölurnar eiga að sýna hlutfallið milli vígamanna og óbreytra borgara sem falla í árásum ísraelshers á Palestínumenn. Hann tiltekur tölur um Palestínumenn sem hafa fallið í loftárásum og í árásum á jörðu niðri: „Sem dæmi um árangur þeirra (Ísraela) er að í intifada-uppreisninni 2001 og 2002 féll einn almennur borgari fyrir hvern vígamann, sem var drepinn í loftárásum. Hlutfallið var einn á móti einum. 2007 og það sem af er 2008 er hlutfallið einn á móti 27… En öðru máli gegnir með aðgerðir á jörðu niðri eins og í mars þegar 120 manns létu lífið, 93 hryðjuverkamenn og rúmlega 20 óbreyttir borgarar.“
Þessar tölur stemma engan veginn við upplýsingar sem ísraelskir blaðamenn og ísraelsk mannréttinda- og friðarsamtök hafa lagt fram. Ísraelski blaðamaðurinn Gideon Levy, fyrrverandi aðstoðarmaður Shimon Peres, starfar nú við dagblaðið Haaretz í Ísrael. Hann skrifar þ. 3. mars s.l. að Ísraelsher hafi drepið tæplega 900 Palestínumenn á s.l tveimur árum og að helmingur þeirra hafi verið óbreyttir borgarar.
Ísraelsku mannréttindasamtökin B´Tselem, sem eru þekkt fyrir vönduð vinnubrögð, hafa upplýst að Ísraelsher hefur drepið um 4500 Palestínumenn á tímabilinu frá febrúar 2000 til febrúar 2008. Af þeim voru um 1650 bardagamenn en um 2850 óbreyttir borgarar og þar af um 900 börn og unglingar. Talnaleikur Alans Dershowitz, þar sem hann dregur út tölur sem segja ekkert um heildarmyndina er lævísleg tilraun til þess að fela sannleikann um framferði Ísraela.
Það eru fleiri en Alan Dershowitz sem eru talnaglaðir. Yuval Diskin, yfirmaður Ísraelsku öryggisstofnunarinnar lýsti því yfir á ríkisstjórnarfundi 13. janúar 2008 að Ísraelar hefðu „drepið 1,000 hryðjuverkamenn á Gazaströndinni“ á undanförnum tveimur árum. Opinberar tölur um drápin segja hinsvegar að árin 2006 og 2007 hafi Ísraelar drepið 816 Palestínumenn. Af þessum fjölda voru 152 börn og unglingar auk fjölda kvenna sem engan þátt tóku í bardögum.
Af þessu má ráða að yfirmaður öryggisstofnunarinnar telur hvern drepinn Palestínumann vera „hryðjuverkamann“. Þessar tölur Yuval Diskin eru af sama sauðahúsi og tölur Alans Dershowitz og afhjúpa það eitt að þeir líta á Palestínumenn sem réttlausa þjóð í landi sínu. Og það er í raun kjarninn í stefnu Ísraelsku Síonistanna, að koma Palestínuþjóðinni fyrir kattarnef og yfirtaka allt land þeirra.
Alan styður brot á Genfarsáttmálanum
Alan Dershowitz hefur verið talsmaður s.k. fjöldarefsinga sem eru bannaðar í Genfarsáttmálanum. Hann hefur gengið svo langt að réttlæta niðurrif heilla þorpa í Palestínu til að hefna fyrir aðgerðir einstaka þorpsbúa. Þessháttar aðgerðir voru meðal aðgerða sem þýskir nasistar beittu eins og alþekkt er. Alan hefur andmælt úrskurði Alþjóðadómstólsins um hinn ólöglega múr sem Ísraelar hafa byggt á landi Palestínumanna. Hann hefur setið nefnd í Ísrael þar sem viðfangsefnið var ráðagerðir ísraelshers og leynisþjónustunnar um aftökur án dóms og laga (targeted killings). Og hann styður pyntingar og mannréttindabrot af grófustu gerð. Alan Dershowitz er Síonisti, stefnu undirokunar og þjóðernishreinsana, og allt sem hann segir um málefni Miðausturlanda ber að skoða í því ljósi.
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
