Í heimsstyrjöldinni 1939–1945 stálu nasistar miklum auðæfum af evrópskum gyðingafjölskyldum sem þeir síðan ráku í útlegð eða myrtu skipulega. Afkomendur þessara gyðinga hafa krafist þess að endurheimta eiginirnar. Hér er um að ræða bæði landareignir, hús, fyrirtæki og síðast en ekki síst verðmæt listaverk sem áður skreyttu híbýli efnaðra gyðinga.
Þetta er réttmæt krafa og hefur hluti af þessum eignum ratað aftur í réttar hendur. Þýska ríkið hefur ennfremur greitt geysilegar skaðabætur til Ísraelsríkis og elft uppbyggingu þess. T.d. var nær allur kaupskipafloti Ísraela í árdaga ríkisins gjöf frá Þjóðverjum.
Þegar síonistar yfirtóku Palestínu 1948–49 rændu þeir geysimiklum eignum af Palestínumönnum sem neyddust til að flýja eða voru reknir burt með hervaldi. Þegar réttmætar kröfur Palestínumanna um endurheimtur eru ræddar neitar Ísraelsríki að verða við þeim kröfum. Krafa Palestínumanna byggir þó á sama grunni og krafa gyðingafjölskyldanna sem vilja endurheimta sínar eigur.
Eignir Palestínumanna fyrir daga Al-Nakba, (stóra áfallið) en svo nefna Palestínumenn þjóðernishreinsanir síonista 1947–1949, eru vel skjalfestar. Skjölin sýna að síonstar ráku burt íbúa 675 bæja og þorpa og að það landsvæði sem þeir stálu myndar nú 93% þess lands sem ríkið Ísrael nær yfir í dag. Auk landeigna og húsa stálu síonistar húsbúnaði, fyrir tækjum, bankainnistæðum og lausafé. Árið 1983 áætlaði fulltrúi Sþ að verðmæti þessara eigna væri um 140 milljarðar Punda.
Í fórum Sameinuðu þjóðanna er að finna viðamiklar skrár um hagi Palestínumanna í nútíð og for tíð. Skrárnar sýna aldur þeirra, fjölskyldutengsl, hvaðan þeir eru ættaðir og hvar þeir hafa dvalið eftir glæpaverk síonista.
Það er ótrúlegt, en satt, að 90% Palestínumanna búa enn í innan við 100 km fjarlægð frá sínum fyrri heimkynnum, og um 50% skemur en 40 km frá þorpinu sem fjölskyldur þeirra misstu í hendur síonisku herjanna.
Þau landsvæði sem um ræðir innan landamæra Ísraels eru í dag strjálbyggð. 80% Ísraelsmanna, afkomendur innflytjendanna sem stofnuðu Ísraelsríki 1948, búa langflestir enn á þeim svæðum þar sem þeir settust að í upphafi ríkisins og aðeins um 2% búa á þeim svæðum sem flest palestínsku þorpin voru. Það er því ekki „tæknilega“ óframkvæmanlegt að skila eignunum.
Sameinuðu þjóðirnar hafa margsinnis lýst því að það sé réttur þeirra Palestínumanna sem voru rændir landi sínu og öðrum eigum, að fá þær aftur í hendur. Ennfremur að það sé réttur þeirra að snúa aftur til fyrri heimkynna kjósi þeir það eða fái fullar bætur fyrir þær eignir sem þeir neyddust til að yfirgefa. Þessi réttur er skráður í Mannréttindasáttmála Sþ.
Ísraelsríki neitar að skila þess um eigum og neitar að greiða skaða bætur til eigendanna. Þessi neitun sýnir m.a. glöggt að síonisminn byggir á kynþáttastefnu. Skv. lögum landsins geta ekki aðrir en gyðingar og afkomendur þeirra nýtt sér hið stolna land. Af þessari ástæðu framfylgir Ísrael ekki kröfu Sameinuðu þjóðanna um réttindi flóttafólks. Og þótt kynþáttastefna sé ólögleg skv. alþjóðalögum getur Ísrael, sem er undir verndavæng Vesturveldanna, haldið áfram að brjóta þau.
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
