Eftir að síonistar yfirtóku Palestínu 1948–1967 hófu þeir að grafa eftir áþreifanlegum sönnunum þess að forfeður þeirra hefðu átt dvalarstað í „Landinu helga“. Þeir töldu mikilvægt að sýna umheiminum að goðsagan um þjóð Ísraels til forna væri sannur og áþreifanlegur grundvöllur hins nýja Ísraelsríkis. Leiðarvísir síonisku leitarmannanna var Biblían. Sannfærðir um að það tækist að finna vegsummerki um ríki Davíðs konungs og hetjudáðir Jósúa var grafið af krafti á þeim stöðum sem frásögn Biblíunnar benti á. Mikil áhersla var lögð á uppgröft í Jerúsalem, þar átti að finna sannanir fyrir glæstir fortíð gyðinga. En ekki hefur það gengið samkvæmt vonum síonistanna.
Ísraelskir fornleifafræðingar valda usla
Tveir af fremstu fornleifafræðingum Ísraels birtu niðurstöður sínar á prenti 2002:
„Það er búið að rannsaka og grafa aftur og aftur í Jerúsalem … uppgröfturinn hefur ekki skilað neinum mikilvægum sönnunargögnum fyrir búsetu á 10. öld (tímabil Davíðs og Salómons). Niðurstaðan var ekki eingöngu sú að það fundust engin merki um stórkostlegar byggingar, það vantaði einnig hin minnstu pottabrot. Þessi skortur á sönnunargögnum gat aðeins leitt til þeirrar niðurstöðu að á tíundu öld var Jerúsalem fremur lítilfjörleg, kanski var hún bara lítið dæmigert fjallaþorp“
(Finkelstein og Silberman: The Bible Unearthed: Archaelogy´s New Vision of Ancient Israel and the Origins of it´s Sacred Texts)
Ísraelskir fornleifafræðingar við árangurslausa leit að sönnunum um forna dýrð.
Ze‘ev Herzog, einn þekktasti fornleifafræðingur Ísraels, prófessor í fornleifafræði við Háskólann í Tel Aviv dró saman í grein (29. okt. 1999) árangur 70 ára samfelldra fornleifarannsókna í Ísrael:
„Það sem fornleifafræðingar hafa uppgötvað eftir rannsóknir í Landi Ísraels er eftirfarandi: Ísraelítar dvöldust aldrei í Egyptalandi, reikuðu ekki um eyðimörkina, hertóku ekki landið né gáfu það hinum 12 ættkvíslum. Ef til vill er erfiðast að melta þá staðreynd að voldugt ríki Davíðs og Salómons, sem samkvæmt lýsingu Biblíunnar réði stóru svæði, var í mesta lagi lítið ættflokkaveldi. Og það mun koma mörgum óþægilega á óvart að guð Ísraels, Jehova, átti sér fylginaut af kvenkyni … Þessi vitneskja hefur verið tiltæk í mörg ár, en Ísraelar eru þrjóskir og enginn vill hlusta á þetta.
Ef einhver leyfir sér að efast um áreiðanleika Biblíufrásagnarinnar þá er það álitið vera tilraun til þess að grafa undan „sögulegum rétti okkar“ og atlaga að goðsögnum þjóðarinnar sem nú vinnur að endurreisn hins gamla konungsdæmi Ísraela. Þessar goðsagnir eru taldar svo mikilvægar til að byggja upp nýja ísraelska þjóðarvitund að hver tilraun til að véfengja sannleiksgildi þeirra er mætt með andúð eða þögn.“
Í bók sinni, Goðsagnir síonismans, skrifar John Rose (sem er af enskum gyðingaættum) um erfiðleika síonista við að sýna fram á einhvern rétt til lands Palestínu. Vandamálið felst m.a. í því að hið forna Ísrael, sem á að hafa verið máttugt menningarríki með merkum byggingum, hefur ekki skilið eftir neinar minjar. Þekking nútímans á fornum ríkjum byggir yfirleitt á skráðum heimildum og/eða leifum bygginga sem bera vott um menningarstig hinna horfnu þjóðfélaga. John Rose skrifar að „við höfum ekki fundið leifar ritaðra heimilda frá því tímabili sem Davíð og Salómon áttu að ríkja í hinu forna Ísrael. Og það er vandamálið. Hið skrifaða orð segir okkur til um menningarstig ríkisins…hvar eru ritaðar heimildir hins forna Ísraels?“
Það ber allt að sama brunni, forna Ísrael er eingöngu til í texta Biblíunnar.
Stolið land
Niðurstaðan er sú að það hefur mistekist að staðfesta sagnfræðilegt gildi trúarritanna og rannsóknir vísindamanna sýna að landakrafa síonista sem byggð var á frásögnum trúarritanna er ekki marktæk. En áróður síonista og samþykkt Sameinuðu þjóðanna 1947 byggðu á þessum „sannleika“ um uppruna og fornan rétt gyðinga. Árangurinn varð harmleikur Palestínumanna; brottrekstur frá fornum heimkynnum og svipting allra mannréttinda. Aðkomnir Evrópumenn stálu landinu, þeir stálu húsum í borgum og þorpum, þeir stálu búfénaði, þeir stálu innanstokksmunum og þeir stálu meira að segja menningu og siðvenjum Palestínumanna.
Allt var þetta gert í nafni hugmynda um sérréttindi og sérstakan uppruna sem reynast byggðar á óskhyggju, fölsun og pólitískri svikamyllu.
(Sagan um landvinninga síonismans á erindi til Íslendinga. Forystumenn þjóðarinnar tóku ákvörðun um að styða stofnun Ísraels í landi Palestínu á grundvelli goðsagnanna um tilkall hóps Evrópumanna til landssvæðis sem var byggt öðru fólki. Palestínumenn voru hraktir úr sínum heimahögum og eru enn, rúmum sex áratugum síðar, réttlausir útlagar.)
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
