Hjálmtýr Heiðdal gerir athugasemd við Staksteina Morgunblaðsins.
Hjálmtýr Heiðdal gerir athugasemd við Staksteina Morgunblaðsins.: „Það er skylda blaðamanna að kynna sér vel viðfangsefni sín.“
ÞAÐ getur hent blaðamenn að falla fyrir lygum og blekkingum. Enda er heilmiklu dreift um heiminn af slíku efni sem er einmitt ætlað til þess að fela hið sanna og sá efasemdarfræjum í brjósti almennings í málum sem deilt er um. Nasistar beittu þessari list, ráðmenn Sovétríkjanna, stjórn Kína, stjórnvöld í Bandaríkjunum og fleiri hafa beitt lygi og hálfsannleik þegar þeim hefur þótt það henta.
Stjórnvöld í Ísrael eru ákaflega dugleg á þessu sviði.
Enda mikil þörf á slíku hjá ríki sem hefur allt frá stofnun (1948) stundað landrán, kúgað og drepið þúsundir manna, hundsað alþjóðalög og byggt upp herveldi sem engu eirir. Með lygalistinni hefur þeim tekist að telja mörgum trú um að viðbrögðin hjá þeim, sem eru rændir landi sínu, horfa á fjölskylduna drepna eða fangelsaða og heimilin lögð í rúst, eru sviptir öllum mannréttindum og möguleikum á lífsafkomu, séu orsök ástandsins.
Skólabókardæmi
Staksteinar Morgunblaðsins 2. ágúst sl. eru skólabókardæmi um það hvernig öllu hefur verið snúið á haus í huga þess sem þar ritar. Þar er vitnað í bók eftir Bandaríkjamanninn Alan Dershowitz sem segir að Arafat hafi hafnað stórkostlegu tilboði Baraks, forsætisráðherra Ísraels, um að skila 95% af herteknu svæðunum, greiða skaðabætur fyrir hernám og viðurkenna sjálfstætt ríki Palestínumanna með höfuðborg í Jerúsalem o.fl. En í stað þess að taka þessu kostaboði þá hafi Arafat fyrirskipað stríð og blóðsúthellingar og kaldrifjaður reiknað það út að sökinni á ástandinu yrði varpað á Ísrael.
Staksteinar velta sér síðan upp úr þessum staðhæfingum Alans og varpa fram getgátu um að Palestínumenn og Hizbollah séu að endurtaka leikinn, þ.e. að hefja árásir á Ísraela og vonast til þess að umheimurinn fordæmi þá þegar þeir svari árásunum.
Raunverulegt innihald tilboðsins
Þekking Staksteina á tilboði Baraks ristir ekki djúpt. Alan Dershowitz segir ekki frá því að tilboðið gerði ráð fyrir að hið „sjálfstæða“ ríki Palestínumanna innihéldi 69 ólöglegar landtökubyggðir, sem skera sundur land þeim ætlað. Hvernig litist blaðamönnum Morgunblaðsins sem búa í Vesturbænum á að verða að fara fyrst upp á Kjalarnes til þess að komast í vinnuna við Rauðavatn? Þannig er staða Palestínumanna í dag og þannig var hluti af tilboði Baraks, hernámið héldi áfram með margvíslegum hindrunum á ferðafrelsi Palestínumanna.
Yfirráð landamæra hins nýja „ríkis“ yrðu í höndum Ísraela og stjórn vatnsbirgða sömuleiðis. Ísraelar ætluðu ekki að fylgja samþykktum SÞ um að draga sig frá öllum herteknum svæðum. Ísraelar ætluðu að ráða áfram yfir megninu af Jórdandalnum og ætluðu að eiga rétt á því að fara með her inn í land Palestínumanna hvenær sem þeim þóknaðist. Í landi Palestínumanna yrðu áfram vegir sem eingöngu væru ætlaðir landtökumönnum. Loforðið um að skila 95% af herteknu landi var því svipað því að þjófur myndi skila hluta þýfis en áskilja sér allan rétt varðandi það hvernig réttmætur eigandi nýtti eignir sínar framvegis.
Tilboðið var blekking
Hið „rausnarlega“ tilboð var ekkert nema tilraun til að staðfesta landrán og koma á „friði“ á kostnað Palestínumanna. Ísraelar vissu fyrirfram að Arafat og hans menn myndu aldrei geta samþykkt slíkt tilboð. Þess vegna var svo mikilvægt fyrir Ísraela að láta líta svo út að það hefði verið Arafat sem hefði slitið viðræðunum og fyrirskipað sjálfsmorðsárásir. Staðreyndin er hins vegar sú að það var Barak sem sleit þeim 2001 er hann aflýsti fundi með Arafat í borginni Taba í Egyptalandi, en þar höfðu samningamenn Palestínumanna og Ísraela setið á fundum sem virtust skila árangri. Skömmu síðar tapaði Barak í kosningum og Sharon komst til valda. Arafat var lýstur óalandi og óferjandi, Sharon fór í hina frægu ferð sína til Al-Aqsa-moskunnar og allt fór í bál og brand.
Um allt þetta vitna reyndir blaðamenn og samningamenn frá Bandaríkjunum, Ísrael, Bretlandi og fleiri löndum, m.a. menn sem voru viðstaddir atburðina. Fræðimenn sem hafa skoðað atburðarásina komust að því að tilboð Ísraela var blekking. Ég nefni hér nokkur nöfn þessara manna til þess að menn átti sig á því að hér eru ekki einhverjir ómerkingar á ferð: Yoav Peled, sem kennir stjórnmálafræði við háskólann í Tel Aviv, Jude Wanniski, fv. aðstoðarritstjóri The Wall Street Journal , Amira Hass, blaðamaður í Ísrael, Robert Malley, aðstoðarmaður Clintons og þátttakandi í Camp David II-samningunum f.h. BNA, Menahem Klein, stjórnmálafræðingur í Ísrael, og Uri Avnery, ísraelskur þingmaður. Og Mitchell-nefndin sem starfaði á vegum Bandaríkjastjórnar komst að þeirri niðurstöðu að það var ekki Arafat sem kom stríðinu af stað, þvert á móti reyndi hann allt sem hann gat til þess að afstýra átökum.
Um þetta má fræðast á netinu.
Skylda blaðamanna
Það er skylda blaðamanna að kynna sér vel viðfangsefni sín.
Staksteinar eru á ábyrgð ritstjórnar Morgunblaðsins, eins útbreiddasta fjölmiðils landsins.
Því verður að gera miklar kröfur til þeirra sem þar tjá sig, þeir geta ekki leyft sér að fjalla af vanþekkingu um málefni sem hafa kostað svo mörg mannslíf og slíkar þjáningar að það er ofvaxið skilningi venjulegra Íslendinga.
Höfundur er kvikmyndagerðarmaður.
Birtist fyrst í Morgunblaðinu.
