Nýlenduævintýrið sem getur ógnað framtíð okkar
Ein af megin „röksemdum“ síonista fyrir stofnun Ísraelsríkis var nauðsyn griðlands fyrir gyðinga sem víða sættu ofsóknum. Aðeins með stofnun sérstaks ríkis gætu gyðingar lifað sem annað fólk.
Annað stef síonista var endurreisn hins forna ríkis gyðinga í „heimalandi“ þeirra, Palestínu.
En goðsagnir síonismans hafa afhjúpast ein af annarri og í dag stendur ekkert annað eftir en hinn nakti sannleikur um nýlenduævintýrið sem getur ógnað framtíð okkar.
Heimsbyggðin trúði
Afskipti Vesturlandabúa af málefnum Palestínu hafa lengi mótast af trúarlegum áhuga og hugmyndum sem Biblían hefur flutt okkur. Á 19. öld boðaði fjöldi klerka og kennimanna hugmyndir um að gyðingar ættu að snúa aftur til „síns forna heimalands“. Þessar hugmyndir nærðust á boðskap Biblíunnar um hið sérstaka samband goðveru við þjóðflokk sem var einn af fjölmörgum sem byggðu þetta svæði. Hugmyndin um sérstakan rétt gyðinga endurspeglast í dag í ísraelskum lögum frá 1950 um „endurkomurétt“ gyðinga til Palestínu. En réttur annarra íbúa svæðisins er í engu virtur og stefnt að brottrekstri þeirra bæði leynt og ljóst.
Fordómar, byggðir á trúarkreddum og kynþáttahatri, stýrðu ofsóknum gegn evrópskum gyðingum. Þær náðu hámarki eftir valdatöku nasista í Þýskalandi og með kynþáttakenningar að vopni reyndu þeir að útrýma gyðingum. Að lokinnni styrjöldinni vildu vestræn/kristin stjórnvöld friða samvisku sína eftir að þau höfðu brugðist mörgu flóttafólki sem reyndi að flýja ofsóknir nasista. Við þær aðstæður gátu síonistar loks náð markmiðum sínum sem þeir höfðu boðað ljóst og leynt í hálfa öld. Þeim tókst, með stuðningi nýlenduríkja, að ná stærstum hluta Palestínu og hrekja frumbyggjana á brott.
Heimsbyggðin var reiðubúin að trúa áróðri síonista um „þjóðarheimili gyðinga“ og lokaði augunum fyrir mögulegum afleiðingum þeirra „lausna“ sem fólust í stefnu þeirra. Þess vegna sam þykkti Allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna árið 1947 að skipta Palestínu í tvö svæði milli Palestínumanna og innflytjenda frá Evrópu. Þingið setti þó þau skilyrði að ekki mætti skerða rétt frumbyggja landsins og að þeir ættu að halda eignum og aðstöðu þótt þeir byggju á svæðum sem síonistum tókst að véla til sín. En landvinningastríð síonista, sem hófst löngu áður en SÞ samþykkti skiptingu landsins, endaði með varanlegum brottrekstri yfir 80% Palestínumanna. Og til að tryggja yfirráð sín eyðilögðu síonistar um 400 þorp og bæi, stálu landinu og öllu fémætu sem flóttafólkið hafði skilið eftir.
Réttlæting byggð á lygi
Síonistar hafa jafnan réttlætt þessa aðgerð með sögum um baráttu hins unga Ísraelsríkis upp á líf og dauða árin 1948–’49. Og þeir nefna stríðið Frelsisstríðið og lýsa allri ábyrgð á ríki araba sem sendu heri á vettvang í maí 1948, sjö mánuðum eftir að herir síonista hófu þjóðernishreinsanir.
Enn og aftur var heimsbyggðin tilbúin að trúa söguskýringum síonista og var það talið mikið afrek gyðinga að halda velli gegn því ofurefli sem þeir þóttust eiga í höggi við.
Ísraelskir sagnfræðingar sem á undanförnum árum rannsökuðu atburðarásina hafa sannað að frásagnir síonista eru rangar. Rannsóknir á gömlum skjölum síonisku herjanna o.fl. sýna að þeir hófu stríðið, þeir höfðu mikla yfirburði í vopnum, liðsstyrk og þjálfun og að þeir undirbjuggu brottreksturinn af yfirvegun og nákvæmni. Og þeir beittu margvíslegum ógnunum og fjöldamorðum til að tryggja árangur.
Nýlendustefna
Málflutningur síonista um griðland og endurreisn hins forna Ísraels, var og er ætlaður til að fela þá staðreynd að síonisminn er nýlendustefna byggð á kynþáttaaðskilnaði og kúgun líkt og framferði annarra nýlenduríkja.
Eftir stríðið 1967, sem Ísraelsher átti upptökin að, urðu þáttaskil sem sýna raunverulegt eðli síoniska ríkisins. Ákvörðunin um að hernema og innlima land á Vesturbakkann og Gaza sýndi að hertaka Palestínu 1948 var ekki til að búa til öruggt skjól fyrir hrjáða gyðinga. Í stað þess að semja frið við nágrannaríkin og virða mannréttindi Palestínumanna hófu síonistar enn umfangsmeira landrán, ráku burt 200.000 Palestínumenn og fluttu hundruð þúsunda Ísraela til búsetu á hernumdu landi. Landránið á Vesturbakkanum og Gaza, það eina sem eftir var af hinni fornu Palestínu var framhald aðgerða síonista á árunum 1947–´49. Aðferðirnar voru þær sömu; árás, brottrekstur og yfirtaka landsins og allra eigna íbúanna og loks innflutningur gyðinga á svæðin sem var búið að tæma.
Upphafið segir allt
Ísraelsk stjórnvöld eru með greiðan aðgang að ráðamönnum Vesturlanda, Ísrael fær meiri fjárhagsaðstoð frá Bandaríkjunum en öll önnur ríki samanlagt og Ísrael nýtur sérstakra kjara í viðskiptum við ríki Evrópusambandsins. Allt þetta á sér stað á sama tíma og ráðandi öfl í Ísrael, síonistar, brjóta alþjóðasamninga um mannréttindi, hernám og nýlendustefnu.
Því er jafnan haldið fram að ísrael sé lýðræðisríki þótt síonisminn sé algjör andstæða lýðræðislegra stjórnarhátta. Nægir að nefna grunnlög ríkisins sem koma í stað stjórnarskrár og beinast gegn hagsmunum og réttindum 25% íbúanna.
Saga Ísraelsríkis sýnir í dag hve stórfelld mistök það voru að afhenda síonistum hluta Palestínu árið 1947, land annarrar þjóðar.
Ísraelskur hermaður í bol með áletrunni 1 skot 2 dráp. Skotmarkið á bolnum er þunguð Palestínukona. Kynþáttahyggja er eitt helsta innihald síonismans
Hvað getur ógnað Ísrael?
Í dag er Ísrael árásargjarnt nýlenduríki undir stjórn síonista, eitt öflugasta herveldi heimsins, búið kjarnaoddum og öllu því nýjasta sem þarf til að eyða öðrum herjum og drepa fólk. Ekkert ríki eða þjóð getur ógnað Ísrael hernaðarlega í dag. Síonistar geta því um sinn óáreittir rænt landi og brotið alþjóðasamninga með fulltingi Bandaríkjanna.
Ef öryggi og farsæld gyðinga væri raunverulega stefna síonista þá myndu þeir vinna að friðsamlegri sambúð og sáttum við Palestínumenn. Ekkert slíkt er á dagskrá síonista – þvert á móti þá eyðileggja þeir vísvitandi allar tilraunir til þess að koma á friði. Grimmileg meðferð þeirra á Palestínumönnum er liður í þeirri stefnu að hindra alla jákvæða þróun meðal Palestínumanna og skapa öfgaöflum tækifæri til að eflast. Ísraelskir hermenn eru aldir frá unga aldri á áróðri sem gerir þá hæfa til að framfylgja síonismanum, þeir líta á araba sem óæðri kynstofn, réttlausan og réttdræpan.
Hvert stefnir?
En síonistaríkið, sem virðist sterkt og býður öllum heiminum byrginn, glímir nú þegar við margvísleg vandamál heima fyrir. Þar ríkir ójöfnuður líkt og í öðrum kapítalískum ríkjum og upp á síðkastið hafa verið mikil mótmæli gegn misréttinu og fjölmennustu mótmælagöngur í sögu Ísraels voru á þessu ári og síðasta. Andmæli gegn sérréttindum strangtrúaðra fara vaxandi og fjöldi hermanna gengur til liðs við samtök þeirra sem neita að gegna herþjónustu á Vesturbakkanum. Til viðbótar þessum vandamálum er stöðugur flótti menntamanna og vísindamanna frá Ísrael. Mörg þúsund Ísraela hafa yfirgefið landið og kjósa að búa annarsstaðar.
Áhrif síonista í Bandaríkjunum, voldugasta herveldi heims, eru mikil og virðist mönnum oft að utanríkisstefna BNA stjórnist af hagsmunum síonista. En þar eru einnig blikur á lofti, stuðningur ungra gyðinga í BNA við stefnu síonista fer þverrandi og æ fleiri gagnrýna framferði Ísraelsríkis.
Forystumenn Ísraelsríkis hafa á undan förnum árum tengst æ sterkari böndum við afturhaldssömustu skoðanahópa í Bandaríkjunum og Evrópu. Í BNA eru Teboðshreyfingin og trúarofstækisfólkið í röðum evangelista nú dyggustu stuðningsmenn Ísraels. Í Evrópu eru það kynþáttahatara og hægri öfgasinnar sem lýsa stuðningi við „útvörð Evrópu“ eins og þeir nefna Ísrael. Og sjálfur Breivik, norski fjöldamorðinginn, sér í Ísraelsríki helstu von hins aríska kynstofns.
Þessi þróun mun, ásamt baráttu Palestínumanna fyrir viðurkenningu á rétti sínum og sniðgönguherferðinni sem stuðningshreyfingar Palestínumanna um allan heim skipuleggja, verða til þess að það mun fjara undan Ísraelsríki í komandi framtíð.
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
