Þrátt fyrir hernámið, einangrunina og hið hræðilega ástand sem ríkir í Palestínu í dag reynir viðskiptamaðurinn Sam Bahour að halda starfsemi sinni þar gangandi.
Hann er framkvæmdastjóri fyrirtækisins Arab Palestinan Shopping Centers, sem sér um að byggja verslunarmiðstöðvar í Palestínu, og er einnig eigandi ráðgjafar- og upplýsingafyrirtækisins Applied Information Management. Hann hefur einnig beitt sér fyrir mannréttindabaráttu Palestínumanna með greinaskrifum og sem meðhöfundur bókarinnar „Homeland: Oral History of Palestina and Palestinians“ sem Interlink Publishing Groups gaf út árið 1994.
Sam er af palestínskum uppruna en fæddist í Ohio ríki í Bandaríkjunum árið 1964. Hann fluttist til Palestínu eftir Oslóarsamkomulag PLO og Ísraelsmanna árið 1994 til að sjá um einkavæðingu símageirans á svæðinu og aðstoða við uppsetningu Palestinan Telecommunication Company. Hann er nú búsettur í Ramallah á Vesturbakkanum.
– Hvernig er ástandið í Ramallah í dag?
Það er mjög eldfimt. Þó við heyrum ekki í stanslausri skothríð, eins og ég hef í raun gert síðustu sex mánuði, fara mótmæli og átök fram daglega. Allir eru þreyttir, pirraðir og komnir með nóg af stefnu Bandaríkjamanna, Ísraela og alþjóðasamfélagsins sem horfir afskiptalaust á að framtíð okkar er lögð í rúst fyrir framan nefið á sér.
– Hvernig gengur að reka fyrirtæki undir hernámi Ísraelsmanna?
Það er ekki auðvelt. Við höfum upplifað erfiða tíma áður, en þó ekkert í líkingu við það sem er að gerast núna. Við höfum þó ekki um annað að velja en að halda áfram að lifa lífinu. Ég, ásamt stjórn fyrirtækisins, tók ákvörðun um að halda áfram byggingu fyrstu nútíma verslunarmiðstöðvarinnar í Palestínu. Það verkefni hófst í apríl 1999 og er enn ekki lokið. Við ætlum að halda verkefninu áfram og gera okkar besta til að ljúka því, þrátt fyrir það hve erfitt ástandið er.
– Ertu bjartsýnn á að hið svokallaða friðarferli milli Palestínumanna og Ísraelsmanna haldi áfram?
Bjartsýni er of sterkt orð. Einnig finnst mér orðið ferli nokkuð loðið í þessu samhengi. Við trúum því að réttlætið sigri að lokum og hernáminu linni. Hvort það sem er í gangi núna í Palestínu sé hluti af einhverju ferli eða hvort alþjóðasamfélagið opni augun fyrir því sem er að gerast á enn eftir að koma í ljós.
– Hvaða lausn telur þú mögulega á deilum Ísraela og Palestínumanna?
Ég held að þetta endi á því að til verða tvö ríki í hinni upprunalegu Palestínu þar sem Vesturbakkinn, Gaza og Austur-Jerúsalem verða hluti af palestínsku ríki og aðrir hlutar þess muni áfram tilheyra Ísrael. Ég hefði helst viljað að stofnað yrði eitt ríki á svæðinu þar sem báðar þjóðir gætu lifað saman og verið jafn réttháar, en ég held því miður að við séum komin of langt frá þeirri lausn. Þar vegur þyngst krafa Ísraelsmanna um að gyðingar verði að vera í meirihluta í Ísrael. Til að friður náist er algjört grundvallaratriði að Ísraelsmenn hætti ólöglegu hernámi sínu í Austur-Jerúsalem, Vesturbakkanum og Gaza.
– Þú hefur líkt stefnu Ísraelsmanna við stefnu apartheid stjórnarinnar í Suður-Afríku. Af hverju?
Af þeirri einföldu ástæðu að í Suður-Afríku réð minnihluti fólks yfir meirihlutanum í krafti kúgunar og kynþáttamismununar. Hér í Palestínu halda 200.000 landnemar Palestínumönnum í herkví í sínu eigin heimalandi og mismuna þeim á fjölmargan hátt af þeirri einu ástæðu að þeir eru Palestínumenn. Þetta er kynþáttahatur af verstu tegund. Ólíkt því sem gerðist í Suður-Afríku leika Bandaríkjamenn stærra hlutverk í því sem er að gerast hér með því að styðja Ísraelsmenn.
– Hverju heldurðu að þessi síðari Intifada uppreisn skili Palestínsku þjóðinni?
Það er erfitt að segja. Ég vona að með tímanum skili margra ára barátta okkar, og allar þær fórnir sem við höfum þurft að færa, sér í réttlæti til handa Palestinumönnum innan landamæra Ísraels, þeirra sem lifa undir hernámi og þeirra sem búa í flóttamannabúðum utan heimalandsins.
[Viðtal þetta var tekið í gegnum tölvupóst þann 26. apríl 2001.]
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
