Þegar Íslendingar ræða málefni flóttamanna og þau vandamál sem fólksflótti getur skapað – þá er vert að hafa það í huga að íslensk yfirvöld hafa átt þátt í því að skapa flóttamannavanda. Hingað leitar fólk frá Írak og Palestínu – einmitt frá þeim löndum þar sem íslensk yfirvöld lögðu sitt af mörkum til þess að þaðan legði fólk á flótta.
Árið 2003 skrifuðu tveir íslenskir ráðherrar nafn Íslands á lista sem bar nafnið „Bandalag hinna viljugu þjóða,“ þ.e. rík in sem lýstu opinberlega stuðningi við inn rás Bandaríkjanna í Írak, innrás sem var gerð á fölskum forsendum og kostaði mörg hundruð þúsund mannslíf. Þessi innrás eyðilagði lífsviðurværi milljóna og leiddi til fólksflótta frá eyðileggingunni sem „hinar viljugu þjóðir“ báru ábyrgð á.
Árið 1947 lögðu íslensk yfirvöld lóð sitt á vogarskálarnar á vettvangi Sameinuðu þjóðanna og greiddu atkvæði með því að landi Palestínumanna væri skipt milli frumbyggjanna og aðkomufólks frá Evrópu. Afleiðingin varð gífurlegur straumur flóttamanna. Sjö hundruð og fimmtíu þúsund Palestínumenn voru hraktir á brott með hervaldi, alls um 80% landsmanna. Þessi atburður er enn í sjöunda sæti yfir stærstu flóttamannavandamál í nútíma. Flóttamannastraumurinn frá Úkraínu er í öðru sæti þar sem rúmar fimm milljónir, tæp 10% landsmanna, hafa hrakist af heimilum sínum. Sýrland trónar í efsta sæti þar sem einnig um 10% landsmanna hafa leitað skjóls frá hernaðarátökum.
Íslendingar voru stoltir af framlagi sínu sem síðar leiddi til stofnunar Ísraels. Þingmaður Sjálfstæðisflokksins sagði í ræðu á þingi 1988:
„Ég hygg að aldrei hafi áhrif Íslands verið eins afgerandi og örlagarík á alþjóðavettvangi svo sem hér varð raun á. Þetta sýnir hvers við erum megnugir þegar hinir mikilhæfustu menn halda á málum þjóðarinnar.“
Í dagblaðsleiðara árið 1988 var skráð:
„Fulltrúi Íslands hjá Sameinuðu þjóðunum átti fyrir fjórum áratugum mikinn þátt í að fá samtökin til að viðurkenna Ísrael með því að samþykkja skiptingu landsins.“
Í dag kúga stjórnvöld í Ísrael Palestínumenn sem aldrei fyrr, stela landi þeirra og hrekja þá af heimilum sínum. Íslenskir ráðamenn hafa þó ekki mörg orð um það ástand eða augljósa ábyrgð sína. Í dag ber ekki á miklu stolti íslenskra ráðamanna vegna þátttöku í „Bandalagi hinna viljugu þjóða“. Þó var smá gleði sýnileg þegar íslenskir sprengjusérfræðingar „uppgötvuðu fyrstu efnavopnin sem fundust í Írak“. Þetta reyndist rangt eins og sjálfar forsendur innrásarinnar, engin efnavopn fundust í Írak.
Íslendingar eru hluti af samfélagi þjóðanna og bera sína ábyrgð á vandamálum flóttamanna eins og hér hefur verið lýst. Enn fremur ber að hafa það í huga að Íslendingar sjálfir hafa lagt á flótta undan náttúruhamförum. Fjórðungur þjóðarinnar flúði vesöldina sem ríkti í landinu og hélt til Vesturheims í lok nítjándi aldar og byrjun þeirrar tuttugustu. Í janúar 1973 flúðu allir íbúar eldgosið í Vestmannaeyjum sem ógnaði heimabyggð þeirra.
Flóttamannavandamál leysast best með því að heimabyggðin losni við ógnir af völdum náttúrunnar eða hernaðarátaka, að ástandið batni eins og gerðist á Íslandi. Fólksflóttinn vestur um haf hætti og Vestmannaeyjar eru áfram í byggð.
Þar til að slíkt gerist í Írak, Palestínu, Sýrlandi, Úkraínu og víðar eigum við að hjálpa öllum þeim sem við getum hjálpað.
Birtist fyrst í Fréttablaðinu.
