Þann 11. nóvember sl. viðurkenndi Alþingi Íslendinga sjálfstæði og fullveldi Palestínu og 15. desember staðfestu stjórnvöld þá ákvörðun formlega. Ég gladdist mjög þegar frumvarpið var lagt fram, það er vísir að því að leiðrétta óréttlætið sem Palestínumenn hafa þurft að þola í meira en 60 ár. Ísland greiddi atkvæði árið 1947 um stofnun tveggja ríkja í Palestínu, eitt fyrir réttmæta eigendur og annað fyrir gyðinga, sem voru flestir aðfluttir frá Evrópu. Þessi örlagaríka ákvörðun Íslands tók ekki tillit til fólksins sem bjó í Palestínu í þúsundir ára.
Zionista-ríkið sem var stofnað á kostnað Palestínumanna tók ekkert tillit til ályktana Sameinuðu þjóðanna og var fyrsta verk þeirra að framkvæma eina stærstu þjóðarhreinsun tuttugustu aldar. 575 þorp voru jöfnuð við jörðu og fólkið drepið eða hrakið í burt í flóttamannbúðir. Nafnið Palestína var þurrkað út. Eftir eitt ár hvarf allt sem hét Palestína eða palestínska þjóðin. Menningin og sagan voru afmáð af bókum og litið var á Palestínumenn sem flóttamenn sem standa i biðröðum til að fá mat og tjöld.
Við vorum orðin ALVEG EINS OG HOLDSVEIKT FÓLK SEM MENN VILDU LOSNA VIÐ.
Sá hluti af Palestínu sem ekki var hernuminn af gyðingum og zionistum var undir stjórn Jórdaníu og Egyptalands. Árið 1967 hertók zíonistaríkið alla Palestínu, meðal annars Jerúsalem þar sem ég fæddist og ólst upp. Ég átti frábæra æsku, foreldrar mínir voru venjulegt fólk sem umvafði okkur gífurlegri ást og umhyggju. Ég hafði ekki upplifað mismunun milli mín og annarra, ég var að alast upp í heimalandinu mínu. Ég var persóna. Ég var manneskja. Ég átti mína drauma og vildi læra læknisfræði.
En á mánudegi 5. júní kl. 11 réðust ísraelskir hermenn á Jerúsalem og hernámu borgina án teljandi mótspyrnu vegna þess að enginn hafði búist við neinu stríði. Meðal annars var hópur Íslendinga í heimsókn í Landinu helga.
Þegar stríðið hafði geisað í 6 daga og útgöngubanni var aflétt til að fólk gæti keypt mat fann ég, 12 ára gamall, að eitthvað var að breytast. Ég var hræddur við að sjá alla þessa hermenn og þessi hertól í okkar friðsælu borg. Ég heyrði ný tungumál sem ég skildi ekki, hermenn skipuðu mér að stoppa, öskruðu á mig eitthvað sem ég skildi ekki og það heyrði til undantekninga ef einhver þeirra talaði arabísku, og það var þá jafnan á bjagaðan hátt.
Skólinn minn byrjaði aftur í september 1967. Þar var ég stoppaður í mörg skipti af hermönnum sem kröfðust skilríkja. Þeir tæmdu skólatöskuna mína og leituðu á mér og þessu fylgdi oft að sparkað væri í mig eða notuð ljót orð. Oft komum við seint í skólann vegna þess að við vorum látin bíða við vegatálma þar sem hermenn hleyptu okkur ekki í gegn. Ég veit ekki enn eftir hverju við vorum látin bíða. Ég var orðin þreyttur á að fara í skólann en kláraði samt menntaskólann árið 1971.
Á þessum árum fannst mér ég ekki búa í landinu mínu. Mér fannst ég ekki vera velkominn í landinu sem ég fæddist og ólst upp í. Ferðin til Hebron þar sem við vörðum sumrunum okkar á vínberjaökrunum var orðin hættuleg. Landtökufólkið streymdi að og tók lönd fólksins sem þar hafði búið. Heilu hverfin í gömlu Jerúsalem voru jöfnuð við jörðu. Grænu akrarnir voru eyðilagðir til að byggja fyrir landtökufólkið. Fólki var hent út úr húsunum sínum og landareignum. Systir mín, sem var 19 ára, var handtekin og dæmd í 5 ára fangelsi fyrir það að vera á móti hernáminu. Systursonur minn, Adel Abu Rumeila, var skotinn til bana af hermönnum. Sömuleiðis voru nágrannar mínir, Nabel Alkharoof og Mufeed Barakat, drepnir. Sharief al Fitjani, sem var blindur á öðru auga, var líka dæmdur í fangelsi. Allir liðu á einn eða annan hátt fyrir hernámið.
Líf okkar allra hafði breyst, við vorum orðin fimmta flokks fólk í okkar eigin landi.
Það var enginn háskóli starfandi og eina von mín til að læra var að reyna að komast til Bandaríkjanna þar sem fremur væri hægt að fá vinnu og stunda nám. Ég ákvað að koma við hér á Íslandi til að vinna og halda áfram för minni eftir 3 mánuði. Bróðir minn, sem kom til Íslands í nóvember 1966, var hér og fékk ekki að snúa til baka eftir hernámið. Yfirvöld í Ísrael bönnuðu honum að snúa heim til fæðingarlands síns og töldu að hann hefði engan rétt til að fara aftur til Jerúsalem.
Í sumar var ég búinn að vera hér á landi í 40 ár. Ég eignaðist fjölskyldu og hef það mjög gott. Íslendingar hafa reynst mér mjög vel. Ég hef hitt mikið af indælu fólki. Réttlætiskennd Íslendinga er aðdáunarverð. Umbreytingin í afstöðu fólksins hér til málefna Palestínu og palestínsku þjóðarinnar er gífurleg en þegar ég kom til Íslands fyrst var litið á Palestínumenn sem hryðjuverkamenn en Ísraela aftur á móti sem saklaust fólk. Þetta var stærsta lygin sem zionistar höfðu fest í hugum fólksins á Vesturlöndum. Þegar tíminn leið og fjölmiðlabyltingin hófst gátu Ísraelar ekki lengur falið sannleikann. Ekki þegar Íslendingar sjá fjöldamorð sem Ísraelar fremja daglega á saklausum og óbreyttum Palestínumönnum. Þegar myndavélar fóru að sýna myndir frá vegatálmunum sem Ísraelsmenn settu upp þvers og kruss í Palestínu. Þegar Íslendingar sjá aðskilnaðarmúrinn rísa á landi Palestínumanna sem skiptir bæjum og jafnvel götum í tvennt. Þegar Íslendingar sjá að bændum er meinaður aðgangur að ökrum sinum og verka menn fá ekki að fara til vinnustaða sinna. Þegar Íslendingar sjá börn niður í 12 ára aldur dæmd í fangelsi fyrir mótspyrnu gegn hernáminu. Þegar börn fæddust og dóu meðan beðið var við vegatálmana og ísraelskir hermenn horfðu á. Þegar Íslendingar urðu vitni að því að Ísraelsmenn sprengdu hús Palestínumanna til að byggja fyrir landtökumenn sem eru fluttir frá Austur-Evrópu og Bandaríkjunum. Þegar Íslendingar urðu vitni að grimmdarverkum og hatri Ísraelsmanna og afneitun þeirra á tilverurétti réttmætra eigenda þessa lands, þá kom breytingin. 80% Íslendinga styðja frumvarpið um viðurkenningu á Palestínuríki með landmærunum sem voru í júní 1967 áður en Ísrael hernam allt landið.
Við Palestínumenn viljum sjálfstætt ríki til að geta ákveðið framtíð okkar sjálfir. Til að anda að okkur því frelsi sem aðrar þjóðir telja sjálfsögð réttindi. Til að tryggja okkur og börnum okkar það öryggi sem við eigum rétt á. Til að fæðast á fæðingardeildum en ekki á vegatálmum. Til að geta heimsótt nágranna eða frænda án þess að þurfa að sækja um leyfi hjá herstjórninni. Til að hætta að búa við ömurlegar aðstæður í flóttamannabúðum. Til að þurfa ekki lengur að bíða í biðröðum eftir matargjöfum frá alþjóðastofnunum. Við Palestínumenn höfum burði til að halda uppi friðsömu ríki við hliðina á Ísrael. Við höfum hæsta menntunarstig Miðausturlanda. Arabaríki við Persaflóann og Sádi-Arabía voru að stórum hluta byggð upp af Palestínumönnum og þrátt fyrir allar hörmungarnar sem við þurfum að búa við þá er blómstrandi menning í tónlist og ljóðum. Þess vegna viljum við sjálfstætt ríki.
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
