Þeir sem kynna sér sögu síonismanns sjá fljótt að sú stefna byggir á margvíslegum blekkingum, sögufölsunum og lygum um ástand og eðli mála. Á sama grunni hvílir að sjálfsögðu einnig helsta afurð síonismans: Ísraelsríki.
Tilkall til landsins
Ég hef áður skrifað um það að síonisminn er í eðli sínu nýlendustefna þótt stefnan sé ekki nákvæmlega sú sama sem einkennir klassíska nýlendustefnu. Nýlendustefna síonista byggir á því að reka burt frumbyggja landsins og yfirtaka land og bústaði þeirra, en nýlenduveldi fyrri tíma leituðust við að nýta þá sem ódýrt eða ókeypis vinnuafl.
Þessi þáttur í stefnu síonista, þ.e. að reka burt frumbyggjana, ræðst af því að í síonismanum býr einnig kynþáttastefna. Innflytjendurnir líta á sig sem réttmæta eigendur landsins og hika því ekki við að framkvæma stórfelldar þjóðernishreinsanir.
Hér birtist fölsun sögunnar sem allur málstaður síonista hvílir á. Svæðið sem síonistar telja vera sitt hefur í árþúsund verið dvalarstaður Ísraelsríki sem rætt er um meðal trúaðra, kristinna og hópa sem aðhyllast gyðingdóminn, er hvergi til nema í trúarritum. Fornleifarannsóknir í Palestínu/Ísrael sýna að innrás og eyðing Kanaaníta átti sér aldrei stað þótt Gamla Testamentið segi annað. Mannvistarleifar svæðisins sýna að breytingar gerðust á löngum tíma og að Kanaanítum var ekki eytt með eldi og sverði guðsins, þeir, líkt og aðrir ættbálkar svæðisins, aðlögðust breyttum aðstæðum og lifðu áfram meðal aðfluttra hópa.
Hin glæsilega höll Davíðs konungs var eingöngu til í huga biblíuritaranna
„Það fyrirfinnast engir Palestínumenn“
En samkvæmt núverandi kenningum síonista er fólkið sem bjó í Palestínu fyrir stofnun Ísraels réttlaust aðkomufólk. Fræg eru ummæli Goldu Meir, fjórða forsætisráðherra Ísraels, þegar hún lýsti því yfir 1969 að „það fyrirfinnast engir Palestínumenn“.
Þessar staðhæfingar um Palestínumenn gengu þvert á þá vitneskju síonista að landið var aðsetur Palestínumanna og hafði verið svo um ár þúsund.
Ben-Gurion, síðar fyrsti forsætisráðherra Ísraels, og Itzhak Ben-Zvi, síðar forseti Ísraels, skrifuðu bók árið 1918 um „Landið Ísrael í fortíð og nútíð“ (Eretz Israel in the Past and the Present). Þeir félagarnir lögðu mikla vinnu í rannsóknir í þeim tilgangi að sýna framá að gyðingar Evrópu væru ættingjar íbúa Palestínu. Niðurstaða félaganna var sú að „Fellahin (bændur Palestínu) eru ekki afkomendur arabanna sem hertóku Ísrael og Sýrland á sjöundu öld EK. Arabísku sigurvegararnir útrýmdu ekki bændum og búaliði sem byggðu landið. Þeir ráku eingöngu byzantísku yfirstéttina á brott en létu aðra íbúa í friði. Arabarnir settust ekki að í landinu né hófu þeir búskap, ekki frekar en á öðrum svæðum sem þeir bjuggu á, arabarnir ástunduð ekki landbúnað… Þeir sóttust ekki eftir jarðnæði fyrir arabíska bændur, þeir fyrirfundust varla. Áhugi þeirra á nýlendum var pólitískur, trúarlegur og efnislegur: þeir vildu stjórna, boða Íslam og innheimta skatta.“
Niðurstaða Ben-Gruions og Ben-Zvi var sú að Palestínumenn væru náfrændur gyðinga, afkomenda Ísraelítanna og því skyldu verða fagnaðarfundir þegar gyðinga-ættingjarnir kæmu heim úr útlegðinni.
Rannsóknum Ben-Gurions og Ben-Zvi er ekki hampað í dag, og bjart sýni og vonir um risastórt ættarmót hurfu skyndilega sem dögg fyrir sólu. Það kom nefnilega í ljós að Palestínumenn voru ekki tilbúnir til þess að ganga úr fleti fyrir aðkomumenn, jafnvel þótt þeir segðust vera nákomnir ættingjar. Ættarmótinu var því aflýst og síonistar ákváðu að þeir einir ættu tilkall til landsins.
„Einasta heimild þeirra“
Palestínumenn eru ekki arabískir aðkomumenn eins og haldið er fram í áróðri síonista. Trúarlíf þeirra hefur tekið breytingum, frá fjölgyðistrú að eingyðistrúarbrögðum; gyðingdómi, kristni og íslam. En Palestínumenn nútímans eru afkomendur fólksins sem hefur stritað fyrir sínu lifibrauði á ökrum landsins kynslóð fram af kynslóð.
Dr. Juris Björn Þórðarson, forsætisráðherra 1942–44, skrifaði í bók sinni „Gyðingar koma heim“ (1950) um deilurnar milli Síonista og íbúa Palestínu:
„Vitanlega höfðu báðir aðilar gögn til stuðnings máli sínu. Gyðingar höfðu mikilvæg skjöl og skilríki, sem nú skulu nefnd. Fyrst og fremst þann „gamla sáttmála“, sem Guð Ísraels gaf út á sínum tíma sem eignarheimild fyrir landinu til handa börnum Ísraels. Í annan stað hafa Gyðingar við að styðjast landnámabók Ísraelsættar, sögurit Gamla testamentisins … Gögn Araba fyrir sínum málstað eru miklu hversdaglera eðlis en skilríki Gyðinga. Arabar hafa blátt áfram engin skilríki eða skjalleg gögn frá fyrri tímum við að styðjast … Einasta heimild þeirra til landsins er sú, að þeir hafa búið þar um aldaraðir og telja sig niðja þjóðar, sem lifað hefur í þessu sama landi svo langt framan úr forneskju, að enginn veit þar upphaf á“
Þetta er í raun kjarni málsins, síonistar hafa eingöngu Biblíuna en Palestínumenn hina raunverulegu sögu.
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
