Vopnahlé er það kallað en kúgunin heldur áfram; innilokunin, skerðing grundvallarmannréttinda, eyðilegging íbúðarhúsa, möguleikar fólksins á að og framfleyta sér og sínum ónýttir, ólífutré eru rifin upp, jafnvel hæsnabú eru rudd með jarðýtu og allt gjöreyðilagt. Allar aðgerðir Ísraelshers miða að því að brjóta palestínsku þjóðina á bak aftur, freista þess að kúga hana til uppgjafar með ofbeldi, skelfingu og morðum.
Einn af ógeðfelldari hryðjuverkamönnum sögunnar, stundum nefndur slátrarinn Sharon, baðar sig í ljósi valdsins og ofbeldisins eftir að Ísraelar kusu hann forsætisráðherra. Nú er hann í Washington og eftir að hafa í sjónvarpsviðtölum kallað forseta Palestínu morðingja og sjúklegan lygara, bætir hann því nú við að menn megi ekki gleyma því að þar sem Arafat sé annnars vegar þá sé ekki við þjóðhöfðingja að eiga heldur foringja hryðjuverkasamtaka. Þeir sletta skyrinu sem eiga það. Það er ekkert vopnahlé og það eru heldur ekki neinar friðarviðræður í gangi. Það sem í uppsiglingu er mótast af því hvers konar forystu Ísraelar hafa kosið sér og hvers konar öfl hafa undirtökin í ísraelsku þjóðlífi. Ennfremur hvaða hernaðarmátt Ísrael hefur tryggt sér með fulltingi bandarískra stjórnvalda og síonista, það er þeirra gyðingasamtaka sem styðja í einu og öllu yfirgang Ísraela gagnvart sínum nágrönnum.
Horfur á raunverulegum friðarviðærðum eru ekki góðar við þessar aðstæður. Palestínumenn eru sem fyrr tilbúnir til slíkra viðræðna þrátt fyrir allt sem á undan hefur gengið. Þeir gera ekki kröfu til annars en að Ísraelar fari að alþjóðalögum og samþykktum Sameinuðu þjóðanna og skili svæðunum sem hertekin voru af Ísrael árið 1967; Gazaströnd, Vesturbakkanum og þar með Austur-Jerúsalem. Hér er um að ræða 22% af upphaflegu landi Palestínu, sem þýðir að Ísraelsríki mun ná yfir 78% þess lands sem var Palestína árið 1947, er Sameinuðu þjóðirnar samþykktu tillögu um að skipta landinu nokkurn veginn jafnt á milli gyðinga og araba.
Í kröfum Palestínumanna er því gert ráð fyrir mikilli eftirgjöf, því þar er sæst á hernámið 1948. Þær eru því sanngirnis- og réttlætiskröfur sem nær allar þjóðir heims styðja. Það eru í raun einungis Ísrael og Bandaríkin sem eru á móti á vettvangi Sameinuðu þjóðanna en þar hafa Bandaríkin í reynd afhent Ísrael neitunarvald sitt. Þjóðum heims, ekki síst Íslendingum, er skylt að efla stuðninginn við baráttu Palestínumanna fyrir afnámi hernámsins og rétti flóttamanna til að snúa heim aftur. Núverandi ástand ógnar grundvelli alþjóðasamfélagsins, réttarsamfélaginu og heimsfriði.
Útifundur á Austurvelli
Myndirnar eru frá fundi sem Félagið Ísland-Palestína stóð fyrir á Austurvelli 9. desember 2000, til að minnast þess að þann dag árið 1987 hófst Intifda Palestínumanna.
Á litlu myndinni eru þeir Steingrímur Hermannsson, einn ræðumanna á fundinum, og Sveinn Rúnar Hauksson, formaður FÍP. Auk Steingríms héldu ræður Þorvaldur Hlynur Árnason prófastur og þingmennirnir Þórunn Valdimarsdóttir og Steingrímur J. Sigfússon.
Birtist fyrst í Frjáls Palestína.
