Ísraelsstjórn lýsti því yfir nýlega, að hún ætlaði að „létta á“ herkvínni um Gaza, sem nú hefur staðið í fjögur ár og embættismaður nokkur skýrði frá nýju verklagsreglunum: „Alþýðlegar vörur fyrir alþýðu“. Hinum hörðu og að því er virðist duttlungakenndu höftum sem hafa verið á innflutningi á matvælum á þetta umlukta svæði – kóríander slæmt, kanill góður – mun loks aflétt, að því er okkur er sagt. Þær 1,5 milljónir sem búa á Gaza geta fengið allan þann kóríander sem þeim sýnist.
Þessi „aðlögun“ eins og Benyamin Netanyahu, forsætisráðherra Ísraela orðaði það hefur það markmið eitt að minnka skaðann. Núna, þegar Ísrael er ábyrgt fyrir því að níu borgarar sem voru hluti af skipaflota á leið til Gaza voru drepnir er umheimurinn loksins farinn að velta vöngum yfir því hvaða hlutverki umsátrið þjónar. Þurftu þessir níu virkilega að deyja til að hindra að kóríander, súkkulaði og barnaleikföng kæmust til Gaza? Og, þar sem Ísrael býst við fleiri skipaflotum, þurfa fleiri að vera líflátnir til að framfylgja þessari stefnu?
Ísrael, sem sætir þessari óvelkomnu athygli – rétt eins og Bandaríkin og Evrópuríki sem eru samsek í umsátrinu – vill fyrir alla muni dreifa athyglinni frá kröfum um að herkvínni verði aflétt gjörsamlega. Þess í stað kjósa Ísraelar að halda því fram að með umfangsminna flutningsbanni á Gaza verði gerður skýr greinamunur á nauðsynlegum „öryggisaðgerðum“ og óréttlátu banni á „varningi handa almennum borgurum“. Ísrael hefur tekið að sé hlutverk skurðlæknis sem fær síamstvíbura til meðferðar og tekst að aðskilja þá með stórfenglegri skurðaðgerð. Netanyahu sagði ríkisstjórn sinni að þetta yrði til þess að „öryggisgæsla í tengslum við herkvína yrði hert því að nú get[i] Hamas ekki lengur áfellst Ísraela fyrir að skaða almenna borgara“. Hlusti maður á Ísraelska embættismenn mætti ætla að þúsundir venjulegra vöruflokka streymi bráðlega til Gaza. Engar Quassam-eldflaugar fyrir Hamas, en sé mark á embættismönnunum takandi, þá munu búðir á Gazaströndinni verða jafn vel búnar og venjulegir stórmarkaðir.
Þið getið verið þess fullviss að þetta mun ekki gerast.
Jafnvel þó margar af vörunum séu ekki lengur bannaðar, þá þurfa þær samt að rata inn á hið umlukta svæði. Ísrael ræður yfir landamærunum og ákveður hversu mörgum vörubílum er hleypt inn á dag. Nú er fjöldi vörubíla, sem fá leyfi til flutnings, aðeins fjórðungur af því sem áður var og ólíklegt að á því verði markverð breyting. Enn fremur er það hluti þessarar „öryggisherkvíar“ að það sé áfram bann á vörum eins og sementi og stáli, sem eru nauðsynlegar til að endurbyggja og gera við þúsundir heimila sem var eytt í árás Ísraelshers fyrir 18 mánuðum.
Hvað sem öðru líður, þá er engin von um að efnahagurinn batni fyrr en Gazabúar geta ráðið yfir sínum eigin landamærum, höfn og flugvelli, búið er að endurreisa verksmiðjurnar og útflutningur verður aftur mögulegur.
Fyrir yfirgnæfandi meirihluta Palestínumanna á Gaza, sem sekkur æ dýpra í fen fátæktar, verður listinn yfir leyfilegar vörur — þar á meðal kóríander – áfram ekkert meira en eitthvað til að stefna að.
En það skiptir meira máli fyrir ráðamenn Ísraels að með því að beina athygli okkar á meint endalok „borgaralegu herkvíarinnar“ vonast þeir til að við gleymum að spyrja beinskeittari spurningar: “Hver er tilgangurinn með þessari endurnýjuðu „öryggisherkví?“
Í gegnum árin hefur Ísraelum ýmist verið sagt að herkvíin hafi verið sett á til að einangra „hryðjuverka“ leiðtoga Hamas, að hún eigi að vera eins konar skiptimynt til þess að stöðva eldflaugaárásir á nálægar ísraelskar byggðir; hindra vopnasmygl til Gaza; og knýja fram að hermanninum Gilad Shalit verði sleppt.
Ekkert af þessu stenst minnstu athugun. Hamas er öflugri en nokkru sinni, eldflaugaárásum er svo gott sem lokið, og það fyrir löngu; vopnasmyglarar nota þá urmul af göngum sem liggja undir landamærin við Egyptaland í stað Erez og Karni-landamærastöðvanna Erez og Karni og Gilad Shalit væri þegar kominn heim til sín ef Ísrael væri einhver alvara með að fá hann lausan gegn því að umsátrinu yrði aflétt.
Rauverulegt markmið umsátursins var ljóst frá upphafi þess árið 2006, skömmu eftir að Hamas vann þingkosningarnar í Palestínu. Dov Weismann, þá helsti ráðgjafi ríkisstjórnarinnar, sagði að þetta myndi setja Palestínumenn á Gaza „í megrunarkúr en ekki drepa þá úr hungri.“ Hjálparstofnanir geta vottað um þá gífurlegu vannæringu sem fylgdi. Weismann játaði að helsta markmiðið væri að refsa almenningi á Gaza í von um að hann myndi steypa Hamas.
Er Weismann eftirlegukind frá stjórnarstefnunni sem réði á undan Netanyahu, og er sveltistefna hans útdauð? Svo er ekki. Það er ekki lengra en mánuður síðan að Netanyahu varði stefnuna í réttarhöldum vegna umsátursins, ekki sem varnaraðgerð heldur sem . „efnahagslegan hernað“ gagnvart Gaza. Í einu skjali var meira að segja ákvarðað hvaða lágmark af kalóríum – eða „rauðum línum“, eins og þær voru einnig kallaðar – Gazabúar þyrftu, í samræmi við aldur og kyn.
Sannleikurinn er sá að þessi „öryggisherkví“, í fyrri og nýrri mynd er að öllu leiti „herkví gegn borgurum“. Hún var hönnuð sem „hóprefsing“ gagnvart íbúum Gaza fyrir að hafa kosið ranga leiðtoga. Blessunarlega er skilgreint í alþjóðalögum hvers eðlis stefna Ísraels er: Hún er glæpur gegn mannkyni.
Það kann að vera skárra en ekkert að létt sé á herkvínni svo að íbúar Gaza svelti hægar. En raunveruleg skylda alþjóðasamfélagsins er að frelsa 1.5 milljónir Palestínumanna úr fangelsinu sem Ísraelar hafa hneppt þá í.
Jonathan Cook er rithöfundur og fréttamaður og er búsettur í Nasaret í Ísrael. Nýjustu bækur hans eru Israel and the Clash of Civilization: Iraq, Iran and the Pan to Remake the Middle East (Pluto Press) og Disappearing Palestine: Israel’s Experiments in Human Despair. Heimasíða hans er www.jkcook.net
Útgáfa af þessari grein birtist upphaflega í The National, útgefið í Abu Dhabi. Úgáfan sem hér er stuðst við birtist ávefritunu The Electronic Intifada 28. júní 2010.
Einar Steinn Valgarðsson þýddi úr ensku.
1 28. júní 2010, athugasemd ritstjóra.
Birtist fyrst á Frjáls Palestína.
