Aqsa Durrani er barnalæknir og stjórnarmeðlimur hjá Læknar án landamæra í Bandaríkjunum, með nærri tuttugu ára reynslu af mannúðarverkefnum.
Í viðtali við „Humans of New York“ á Facebook lýsti Aqsa ítrekað löngun til að miðla röddum palestínskra kollega sinna. Hún sagðist hafa eytt síðustu viku í að safna sögum frá palestínsku starfsfólki Médecins Sans Frontières / MSF á Gaza sem hún ætlar að deila með öðrum næstu daga. „Ég er svo þakklát fyrir þann tíma sem þetta fólk gaf mér; þau voru ósofin, svöng, að glíma við áföll og oft á tíðum standandi sólarhringsvaktir. Vegna óáreiðanlegs netsambands eru myndir þeirra stundum kornóttar. Orð þeirra verða hins vegar kristaltær.“
Þegar ég kom inn á Gaza hafði ísraelski herinn reglu: Ég fékk aðeins að koma með sjö pund af mat. Þegar ég var að vigta próteinstangir, reyna að komast undir mörkin, sagði ég við manninn minn: ‘Hversu illgjarnt er þetta? ’ Ég er mannúðaraðstoðarmaður. Af hverju ættu einu sinni að vera takmörk á mat?
Ég hef unnið víða með mikið hungur, en það sem er svona að angra í þessu samhengi er hversu grimmt það er, hversu vísvitandi. Ég var á Gaza í tvo mánuði; það er engin leið til að lýsa hryllingnum af því sem er að gerast. Og ég segi þetta sem barnagjörgæslulæknir sem sér börn deyja sem hluta af vinnunni minni. Meðal okkar eigin starfsfólks höfum við lækna og hjúkrunarfræðinga sem eru að reyna að sinna sjúklingum á meðan þeir eru svangir, örmagna. Þau búa í tjöldum. Sumir þeirra hafa misst fimmtán, tuttugu meðlimi fjölskyldna sinna.
Á spítalanum eru krakkar sem eru möluð vegna loftárása: vantar handleggi, vantar fætur, þriðju gráðu brunasár. Oft er ekki til nóg af verkjalyfjum. En börnin eru ekki að öskra um sársaukann, þau öskra: „Ég er svangur! Ég er svangur!” Ég hata að einbeita mér aðeins að börnunum, því enginn ætti að vera sveltur. En krakkarnir, það ásækir mann bara á annan hátt.
Þegar mínir tveir mánuðir voru búnir vildi ég ekki fara. Það er tilfinning sem ég hef ekki upplifað í næstum tuttugu ár af mannúðarverkefnum. En ég skammast mín. Skammast mín fyrir að yfirgefa palestínska kollega mína, sem voru eitthvað fallegasta og samúðarfyllsta fólk sem ég hef kynnst. Ég skammaðist mín sem Bandaríkjamaður, sem manneskja, að við höfum ekki getað stöðvað eitthvað sem er svo greinilega þjóðarmorð.
Ég man þegar rútan okkar fór út af afmörkunarsvæðinu. Út um gluggann öðru megin gat ég séð Rafah, sem var ekkert nema rústir. Hinum megin var gróskumikið, grænt Ísrael. Þegar við fórum út um hliðið, þá var það fyrsta sem ég sá var hópur ísraelskra hermanna, sátu við borð, að borða hádegismat. Mér hefur aldrei orðið eins óglatt að sjá borð fullt af mat.
Birtist fyrst hjá „Humans of New York“ á Facebook.
